Do amor (dos amos) e do poder (dos escravos)

No marco da Feira do Libro da Coruña fíxose o primeiro acto de lanzamento en Galiza deste novo poemario de Matías Escalera (Amargord; 2016). O autor madrileño contou coa colaboración de Claudio Rodríguez Fer, que se ocupou da presentación:

"A poética desta nova entrega -en consonancia co conxunto da obra de Matías Escalera- asenta sobre principios marxistas e mesmo libertarios; en principios liberacionistas do ser humano. Trátase dunha obra que, alén de supoñer un acerto nas súas formulacións, é unha aportación novidosa mesmo do punto de vista ideolóxico".

Pola súa parte, Matías Escalera, aínda que comezou facendo referencia ao amor (dos amos), en consonancia coas palabras do profesor da USC, rapidamente centrou o seu discurso no poder (dos escravos):

"El esclavo, cuando es consciente de su condición de esclavo y de todo el potencial de liberación que contiene. se empodera y tiene la capacidad de liberarse del poder que lo domina. El esclavo tiene más poder de lo que parece, pero normalmente reproduce el esquema de dominio a que lo someten y ejerce ese poder contra sus iguales. 

El poder del esclavo surge cuando se libera de ese automatismo y se ve a si mismo como sujeto de liberación".

DIÁLOGO INTERCULTURAL

O acto literario converteuse nun auténtico modelo de diálogo intercultural, como poñen de manifesto os momentos gravados desde a primeira fila por César Morán. As dúas culturas irmás confluíron na mesa e entre o público. Claudio Rodríguez Fer fixo unha lectura desde Galiza e en galego e Matías deu boa mostra de ter entendido todo e, como é habitual nel, manifestou publicamente o seu compromiso activo co desenvolvemento da cultura nosa.

Recollemos aquí o poema que o escritor galego dedicou ao seu homólogo:

UN CANTO RODADO 

(FLOTANDO NO VENTO) 

like a complete unknown, 

like a rolling stone? 

Bob Dylan, 

“Like a rolling stone” 

 the answer is blowin’ 

in the wind Bob Dylan, 

“Blowin’ in the wind” 

A Sixto Aguirre Garín e a todos os estudantes asasinados polo franquismo dende 1936


Esquecín os nomes de todos os reis godos,
os máis de cen símbolos químicos
da táboa periódica dos elementos perigosos,
os dezanove modos válidos do siloxismo inútil,
os principios fundamentais do movemento inmóbil,
apenas me lembro do principio de Arquímedes
ou do teorema de Pitágoras
cando o poder nos ocupa
desaloxando aos libres hipotenusa arriba,
mais non esquecín nunca os solidarios nomes
estudantes de Carlos González Martínez
e Arturo Ruiz García simplemente,
suspendidos a tiros para sempre
no Madrid en transición á nada,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Esquecín o título de todos os cadros
dos artistas de cámara e de corte,
pero non o que poñía a pintada
que non puido terminar baleado
Francisco Javier Verdejo Lucas
cal poema escrito contra un muro
de Almería candealmente inconcluso,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Esquecín o referendo que aprobou
a reconversión do franquismo
dende dentro da caverna,
pero non que ese mesmo día
foi reprimida en Madrid
a disidencia de Ángel Almazán Luna,
morto a golpes de uniformado poste,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Esquecín a nomenclatura das néboas
e o nivel de humidade dos aerosois,
pero aínda me fai choraro fume
do bote policial que matou a María Luz Nájera
manifestándose sen antes repasar
o exame de meteoroloxía fascista
con risco de precipitación de gases,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Esquecín antes o nome das illas
canarias que o dos canarios
 Bartolomé García Lorenzo
e Javier Fernández Quesada
ou o das provincias vasconavarras
que o de Javier Escalada Navaridas
e José Luis Aristizabal Lasa,
pero nunca que os mataron nelas;
por iso digo os nomes e os lugares
que os fan un a un revivir únicos
como en min cada un deles segue sendo,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Esquecín as armas e os uniformes
dos sanguinarios lacaios da Ditadura,
pero nin por un momento arrebolado
a Enrique Ruano voando dende a fiestra
mentres comía sirenas e bebía bengalas
como todos aqueles alumnos de esperanza
que xa eran profesores de futuro,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Que absurdo non ter morto con vós,
poetas sen rima e sen medida,
eu que puiden ser calquera
se o azar non quixera
que escribise este poema,
flotando no vento da historia,
como un canto rodado.

Acaso eles foron os verdadeiros poetas
do meu tempo, para sempre
flotando na nosa memoria,
como cantos rodados,
onde o fascio nunca tivo dominio.