Chámase Silvera Vicente de Oliveira. Naceu na Ribeira da Barca, unha localidade meridional da illa caboverdiana illa de Santiago. Chegou á nosa terra sendo unha nena,á que lle ficaron gravadas as imaxes do seu paso polo Senegal por absurdas barreiras administrativas que dificultaban o reencontro con seu pai (que xa levaba un tempo sendo mariñeiro da pescaría galega).
Silvera fai prácticas de comunicación radiofónica desde o mes de decembro de 2016. Unha hora semanal. Unha hora para tentar aplicar as orientación que lle ofrecen Matías Nicieza e Marco Pereira durante o tempo que duran as cancións.
Minuto a minuto, Silvera aprende. Sabe que non só debe locutar. Os seus ollos teñen que ser seus e teñen que ser de Marco. Ela debe atender ao guión e ás indicacións técnicas, mais debe estar atenta ao director do programa. Ten que estar atenta aos folios escritos en braille e ten que colocalos se escapan dos dedos do seu lector. Ten que tomar o mando naqueles momentos en que o seu compañeiro choca contra algún obstáculo.
Nestas circunstancias, Silvera ten medo a fallar. Non por ela. Ten medo a non estar á altura, de xeito que o programa de Marco non saia ben. A timidez apodérase dela e a voz só lle sae en susurro, mais ela non se dá por vencida.
No día 27 de xaneiro de 2017 tivo que afrontar unha situación nova. A impresora do sistema braille decidiu que se puña de baixa, sen especificar se sería baixa temporal ou mesmo se sería o momento da reforma total (o que nós chamamos xubilación). Iso implicaba que ou Silvera tomaba o volante ou non habería programa.
E vaia se o houbo. A timidez apretouna, mais a locutora non afogou. No momento da entrevista, do outro lado da liña telefónica estaba unha Grande Voz do Noso Mundo e, sobre todo, unha Grande Persoa. María Manuela, nacida en 1945. Unha artista que comezou a súa carreira musical pouco despois de 1960 e que en 1974 estaba gravando en solitario cancións no idioma da nosa terra. Unha artista que cantaba Idioma Meu, Panxoliñas, Cantigas para nenos e neneiros e Ergueremos a esperanza. Unha cantora que deu vida Á mulata Coromoto de Celso Emilio Ferreiro.
Aínda que se notan os silencios e que por veces a voz se fai fío moi tenue na voz da locutora, o resultado da conversa é excepcional.
Sem comentários:
Enviar um comentário