Foi un 22 de maio de 1969. Un estudante de Maxisterio perdeu a muller que o trouxera á vida. Pouco despois, ese mesmo estudante redactoulle unha mensaxe de eterno recordo. O novidoso: superou o tabú e puxo por escrito as mesmas palabras que falaría con ela. Durante 30 longos anos foron as únicas de todo o recinto. Xustamente pasados tres decenios, aquel mesmo fillo, que xa levaba tempo exercendo o Maxisterio, insistiu no empeño e puxo no mesmo idioma o recordo ao pai.Agora ese idioma está por todo o recinto e está na boca de toda a descendencia de Asunción e Eladio. Explícao Xosé Lastra Muruais en Radio Foz, en conversa con Anxo Rivas.
Que felices estarían nun concerto da súa neta Xiana, escoitándoa cantar acompañada pola Banda da Loba.
Impresionante todo o patrimonio documental de Vilameá, da Ponte Nova e de todas as parroquias do termo municipal!
Sem comentários:
Enviar um comentário