A artista, no final do concerto, partillou máis momentos felices co alumnado do Instituto Gamallo Fierros de Ribadeo |
Bernardo Penabade
Era unha idea coa que se traballaba desde había tempo, mais -por diversas razóns- sempre ficaba en tentativa. Felizmente, desta vez o desexo cumpriuse e o día 18 de febreiro María Xosé Silvar, SES, actuou coa súa banda ao completo no Auditorio da Casa da Cultura en Burela.
O concerto estaba para as nove da noite, mais desde antes das oito o público xa se congregaba diante do local e comezaba a situarse en ringleiras, ben para coller un bon sitio ben para coller a entrada. Había xente do Vicedo, de Viveiro, de Xove, de Burela e Foz, da Mariña toda, e mesmo chegou un autobús de Ribadeo cargado de mozas e mozos do instituto, acompañados por varias das súas profesoras.
Cos primeiros acordes, a artista entrou e recolleu o entusiasmo que lle transmitía un auditorio repleto, desexoso daquel momento. Comezou entón a festa, con entrega dun lado e doutro. Tito Calviño sorría. Notábase moi contento. E aquela muller que non se sente nin fada nin princesa pediu a un da casa que entrase no escenario. E o da casa entrou e recibiu un cento de aplausos. Pode incluso que fosen cento e un. Ningún máis. Iso durante trinta segundos. Porque trinta segundos foi o tempo que lle levou meter o auditorio no peto. Non lle fixo falta dicir unha palabra. Conseguiuno apenas co acordeón. O ferro-gaita. Despois de interpretar unha das pezas do Opoñerse á extinción -que boa falta fai-- aínda houbo tempo para reinterpretar a música de Ana Kiro e entrar de cheo no sétimo ceo, momento en que aquela xente se puxo de pé e se puxo a danzar e a bater palmas.
Despois dun concerto en que non escatimou o tempo -ben ao contrario-, a artista aínda compartiu outra longa hora co público que lle reclamaba autógrafos, que lle pedía dedicatorias nos libretos dos discos ou inclusive nas camisolas que se puideran adquirir alí mesmo.
Para nós non corría o tempo.
Sem comentários:
Enviar um comentário