 |
| Capa do poemario de Quique Roxíos publicado por Editorial Canela. |
En Lezo, Guipúzcoa, celebraron úa homenaxe civil a úa muller mui apreciada que moriu víctima dúa enfermedá grave. A amiga que se foi era orixinaria de Abadín (Concello da provincia de Lugo) e inda que amañou vida en terras vascas nunca perdeu el vínculo coa súa terra de nacimento.
Na organización del acto quixeron dedicarlle un baile tradicional vasco (un Agurra) -a terra que la acolleu- i un poema en gallego. Por as casualidades da vida escolleron el meu poema "Ancha ausencia" que nel poemario "Personaxe desconocido" dediquei ás ausencias da "boalesa de corazón" Hilda Farfante Gayo.
Foi úa sorpresa emocionante. Reconozo que a min costaríame ller ese poema nun funeral pos peime mui duro.
Certo que quizáis os vascos son màis de celebrar as despedidas sin disfrazallas da retórica del reencontro na vida eterna, pero tamén é certo que solo hai que entrar nun camposanto vasco pra ver que tein grande sensibilidá por dedicar as despedidas nel sou idioma propio.
El ser capaces de atreverse a utilizar el idioma propio superando "el que dirán", el dar un paso en mostrar a identidá e despedirnos dos que se foron sin utilizar outro idioma que el que falábamos con ellos, é algo que temos pendiente de conseguir en Asturias.
Por eso lo que fixeron en Lezo pareceume un acto dúa sensibilidá enorme e condo me dixeron que fora mui emocionante entendinlo.
Recordei que ese mesmo poema llinlo núa festa cultural organizada por a empresa "Pitasana" de Boal. Aquel día un vellín emocionado acercouse a min e felicitoume. Díxome que lle fixera recordar a súa muller fallecida e añorada.
Creo que el idioma é úa porta que lle dá a ese poema un camín de entrada privilixiado nas emociois máis íntimas porque acércanos ás vivenzas compartidas núa cultura que precisamente se articula e ten sentido absoluto na nosa fala.
Conteille este suceso i el impacto que causou en min que el meu poema tuvese presente nun acto tan emotivo al amigo e profesor Bernardo Penabade (que resulta ser un estudioso da presencia del galego nas lápidas dos cemiterios). Aos poucos días el profesor Bernardo Penabade llevou pralante úa investigación que recolle a iniciativa de Inmaculada Folgueiras Bermúdez que, nel cemiterio de Santiso de Abres, colocou úa pequena plaquía de cerámica dedicada al pai, mai i a un irmao cun "Xuntos pra sempre" que representa úa historia de amor familiar.
Esa placa ten el valor tamén de ser úa esperanza na dignificación del idioma propio i un exemplo na superación da alienación que algún día terá que ser vista con normalidá nas terras eonaviegas.
Sem comentários:
Enviar um comentário