Federico Mosquera e Gelría: "Contaxiamos ilusión"

Coñecemos a existencia do grupo musical Gelría a través das redes sociais cando o seu libro-disco Cantos de poeta era aínda unha criatura descoñecida. Xusto antes de faceren a primeira das presentacións en Barcelona, a iniciativa comezou a ser divulgada a través dos medios de comunicación e a nós resultounos tan atractiva que rapidamente nos puxemos a procurar información sobre o grupo. Así foi como chegamos aos tres nomes: Federico Mosquera, Elena Tarrats e Mario G. Cortizo.

Capa do libro-disco que recolle unha antoloxía musicada da poesía galega
dos séculos XIX a XXI. A banda Gelría recolleu en disco e en papel cebola
o mellor das nosas letras e deulle vida coa música de creación propia.
Unha auténtica alfaia.

Unhas semanas despois, tivemos a fortuna de coñecer Gelría e Cantos de poeta dun xeito moito máis próximo: a través das ondas. Foi nunha entrevista de Marco Pereira e Helena Valle a Federico Mosquera dentro do programa dedicado ás Grandes Voces do Noso Mundo. A tal entrevista escoitámola en directo e reescoitámola despois na radio á carta, porque nos deixou impresionados.

Deixounos impresionados escoitar de viva voz a presentación dun proxecto tan universalista e ao mesmo tempo feito con inmenso amor á terra. Amor á terra presente na escolma das voces literarias, do século XIX, de todo o XX e actuais; e con coidada presenza dos dous xéneros (Rosalía e Curros; Manuel Antonio; Celso Emilio, Luz Pozo e Manuel María; Méndez Ferrín e Chus Pato). Amor á terra no prólogo de Xosé Lois Romero, na gravación de Pablo Barreiro, no poema de Manuel Rivas...

Encantounos que pensasen nunha antoloxía musicada e que o universalismo da música o complementasen no libro con versións en diferentes idiomas. Cantas máis facilidades, mellor.

O caso é que aínda había  outras sorpresas e Marco Pereira e Helena Valle souberon tirar do fío para que Federico Mosquera nolas dese a coñecer aos poucos. 

-Federico, acláranos isto: escoitamos que es de Burela, tamén que es de Foz e mesmo que es da Coruña.

Federico respondeu que todas as afirmacións teñen algo de certeza e así descubrimos a identidade do neto do Dr. José Martínez Pérez -cántabro asentado na Mariña-, soubemos dos seus vínculos familiares con Cangas -a través da familia Mosquera- e con Burela, onde pasou temporadas con moita frecuencia.

Entre silencios de timidez -por un lado e por outro-, Federico continúa desvelando indentidades e fálanos de Gelría. Cóntanos que é unha palabra holandesa que lle deu nome ao derradeiro barco en que navegou Manuel Antonio e nós sentimos a emoción coa que nos fala da embarcación como símbolo da navegación do grupo a través da historia da nosa literatura. "Contaxiamos ilusión", afirma el. E nós dámoslle a razón.

Feira do Libro de Viveiro

Feira do Libro de Viveiro. Elena Tarrats, Marcos G. Cortizo e Federico Mosquera
compartiron xornada de presentación coa escritora Patricia C. Beltrán 

Con esa ilusión fomos á Feira do Libro de Viveiro para asistirmos á presentación do libro-disco. E tamén coa ilusión de que estivese Elena Tarrats e nos cantase algo. O que non imaxinábamos é que a caseta das presentacións de libros estivese reconvertida en mini-auditorio. que no sitio da mesa das presentacións estivesen un pequeno piano, un mar de instrumentos de percusión e -no centro- un micro...

Federico encargouse de acollernos e de nos explicar as características do evento en que se ían combinar as intervencións individuais para falar da antoloxía e as intervencións colectivas para nos presentar as músicas. Nun par de minutos, como sen sentir, xa estábamos escoitando as primeiras notas e con elas chegou a voz de Elena Tarrats. Impresionante. Unha moza da Cataluña estaba na vella cidade do norte e púñalle voz a Luz Pozo. Era o "Far Blues" do Códice Calixtino, o poema que evocaba "unha rapaza que escribía un diario secreto" e escoitábamolo ao vivo e tíñamos diante de nós "as cordas vibrando coma labios" e estábamos ao lado do río Lando -que nese momento non era un "río esvaído do soño"- e da Praza Maior de Pastor Díaz -que neste momento non estaba en "silencio curvado" e non era "praza deserta"-. Colosal. Como colosais foron as interpretacións do "Zocas" de Manuel María e da "Luz que se afasta e nos dirixe" de Chus Pato. 

Xustamente, o poema de Chus Pato tamén se transformou nese momento, igual que xa o fixera o de Luz e así as 

"Palabras

núas

sen traxe de gloria"

transformáronse en

"Palabras

vestidas

con traxe de gloria".

Porque a literatura e a música son xustamente iso: poder de transformación,