PREGÓNS CURTOS E FESTAS LONGAS (RECEITA DE MARICA CAMPO)

Momento en que o alcalde de Xove presenta a pregoeira das festas patronais, "un referente
na defensa da xustiza social e no cultivo literario do idioma galego"

Recordóunolo no auditorio do Concello de Xove durante o pregón das festas do San Bartolo de 2016. E o caso foi que non se limitou a recordárnolo, senón que tamén o aplicou ao pé da letra e o pregón resultou tan curtiño como intenso. Outra fermosa peciña literaria, esta escrita con paixón para un público moi concreto: veciños e veciñas do lugar en que pasou vinte anos da súa vida.

Acostumados como estamos a ver uns perfís moi reiterativos oficiando noa pregóns, chamounos moi positivamente a atención ver o nome de Marica Campo no programa das festas de Xove. Naquel mesmo momento pensamos en quen serían as persoas que formaban a comisión; preguntámolo e tivemos os nomes: Benigno Canoura, Luís Pico, Carlos Cociña e Andrés G. Piñeiro. Gustounos saber a quen debíamos felicitar.

Vista do auditorio de Xove no momento en que Marica Campo pronunciaba
o pregón das festas patronais

Boa proba do acerto da comisión, era o magnífico aspecto que presentaba a sala xa uns minutos antes de comezar o evento. Moita xente e moi animada. O alcalde, Demetrio Salgueiro, tomou a palabra para transmitir o saúdo e para presentar a convidada. Fíxoo: primeiro "polo libro" para non equivocarse en títulos de libros e premios; e despois, moito máis solto, falando como veciño para resumir a implicación de Marica en diversas iniciativas que conduciron ao desenvolvemento de Xove. "É un orgullo presentar a Marica Campo, un referente na defensa da xustiza social e no cultivo do idioma galego", dixo o primeiro edil en representación do vecindario do concello.

"Volvo porque recordo e porque recordades"

Con esta manifestación de cariño mutuo abriu Marica Campo a súa intervención. Despois deixounos breves pinceladiñas para compoñer un fermoso cadro: presentounos o perfil do santo, lembrounos a historia de Xúpiter e a súa relación co topónimo, sobrevoou pola historia dos concellos de Portocelo e Xove, pola da provincia de Mondoñedo e non esqueceu a referencia é lenda do Monte Medulio, obviamente para que tomásemos boa nota das vivencias do pasado e que procurásemos aprender delas.

"Aquí transcorreron os vinte anos centrais da miña vida" -dixo- "E aquí non son unha visitante e quero axudar como unha máis a esta celebración". E axudou animando á festa, a través da música pedagóxica:

Alégrate, corazón,

aunque sea por la tarde:

corazón que no se alegra,

nunca cría buena sangre.

O pregón literario-reivindicativo finalizou cunha fermosa alegoría. No mundo da imaxinación, o territorio das parroquias que conforman o concello de Xove converteuse nun navío e este navío botouse a navegar ao estilo de como o fixo a Península Ibérica na Jangada de pedra de José Saramago. Marica pediunos a todas as persoas que a escoitábamos que lle demostrásemos á vida "que a vela aguanta // se o corazón canta" -como dicía, con orgullo, o neno Pirata por un día (de Guillém Sansó e Joan Bibiloni).

"Sexan días de pleno encontro

e de amor. (...)

Brindemos cos que están

polos que non están"

 Aínda como broche de ouro, a mestra-escritora recitou un poema dedicado a Xove e a súa xente. Neste momento non temos o texto, mais tempo haberá para o recoller e o reproducir.

O traballo intenso do Técnico de Cultura

Finalizado o pregón, o Técnico de Cultura do Concello de Xove tivo un traballo extra. Durante varios minutos exerceu de fotógrafo por solicitude de numerosos alumnos e alumnas que se reencontraron coa súa mestra e que non querían marchar sen un recordo.

Gravación

Durante eses momentos de saúdos agarimosos, algúns tivemos un recordo especial para dous grandes discípulos de Marica Campo: o infortunado poeta Gustavo Adolfo Lois (autor de Ansias de vento) e o escritor e politólogo Óliver Escobar Rodríguez, docente universitario en Edimburgo. Foi precisamente este último, Óliver Escobar, o autor dunha magnífica entrevista en que Marica Campo explica o proceso en que renaceu galega, sendo xa docente na Terra Chá.