30/01/16

Maria do Ceo

María do Ceo presentaba o seu duodécimo disco en Ourense. A cita estaba axendada para as oito e media da tarde do día 29 de xaneiro de 2015 e -xustamente nese día- Marco Pereira realizaba a segunda entrega do seu programa radiofónico Grandes Voces do Noso Mundo. Marco quería ter entrevista de María do Ceo, como manifestación de agradecemento a todo o que a súa familia leva feito por el. Aínda que a data non era a mellor, Marco conseguiuno e brindoulle o programa ao pai, á mãe e á irmá.
Ás sete e cuarto da tarde, María atendeu a chamada e Marco púxose moi contento. Os nervos querían traizoar, mais non puideron. Non foron capaces de coutar a forza vital de Marco, alimentada polo saber facer de Helena Valle e polo Humanismo inmenso da María do Ceo.

29/01/16

TEMOS PRIMICIA


Por xentileza de Radio Burela, temos o privilexio de ofrecer en primicia a gravación da primeira emisión do programa Grandes Voces do Noso Mundo, que chega ás ondas por iniciativa de Marco Pereira coa colaboración de Helena Valle.


Agora xa dispoñemos da versión sonora daquelas palabras da cabeceira: 

En RADIO BURELA
GRANDES VOCES DO NOSO MUNDO
Un programa de
Marco Pereira 
e
Helena Valle

Tamén temos algunhas fotografías que dan testemuño para a historia do que foi o ambiente en que se desenvolveu a primeira das entregas deste programa que vai facer de ponte cultural entre os diversos países de raíz galega.



O primeiro alento. Xa antes de comezar a realización
do programa, Marco e Helena recolleron o apoio dunha 
persoa especial: Ester Gómez (a impulsora de Luz Acesa)


En plena emisión. Marco comezou comido polos nervos, mais 
ao seu lado estaba Helena Valle. Cabeza e corazón. Corazón e cabeza.

O apoio incondicional. En plena retransmisión do programa chegaron
varias desas "persoas que sempre están aí". Marcelo, Carla, Silvera, Doroteia, Álex 
e Lavilson estiveron con Marco e Helena.

Nos días seguintes chegaron as felicitacións:

Felicidades Marco Pereira Oliveira polo teu primeiro programa radiofonico desta etapa e desexarche que teñas moito exito!Sorte!!😊😊 (Silvera)

Ola, meu amigo Marco! Hai meses que nos coñecemos e xa estás con ánimo de facer un novo programa na Radio Burela. Deséxoche sorte. Oxalá alcances éxito. Foi un gustó enorme coñecerte e aprender algunhas cousas da túa vida, como a leitura e as letras en braille.
Hoxe quero felicitarte por ese programa radiofónico: as Grandes Voces do Noso Mundo. (Álex)

22/01/16

GRANDES VOCES DO NOSO MUNDO


En RADIO BURELA
GRANDES VOCES DO NOSO MUNDO
Un programa de
Marco Pereira 
e
Helena Valle


Esta é a cabeceira dun programa musical de Radio Burela, dirixido por Marco Pereira coa colaboración especial de Helena Valle. Un espazo dunha hora semanal, emitido todos os venres entre as sete e as oito da tarde. Unha iniciativa feita desde a Mariña do Cantábrico para favorecer o diálogo musical entre todas as grandes voces do noso mundo. As da música galega e as dos países que acolleron e deron vida ao noso idioma: as grandes voces de Portugal e do Brasil, de Cabo Verde, Angola e Mozambique... e aínda máis.
Grandes Voces do Noso Mundo nace de mans dadas cos Cantos na Maré, a referencia, con quen partilla o espírito universalista e integrador, a interculturalidade e a fluidez comunicativa entre todos os pobos de raíz galega.


Marco Pereira Oliveira é un auténtico símbolo de interculturalidade Modelo Burela. Orixinario de Cerva, no distrito de Vila Real, vive na Mariña, mais en constante contacto coa súa outra terra. Sente paixón por Uxía Senlle e por Amália Rodrigues. Por Sés e por Rodrigo Leão. Pola música do Brasil e pola de Cabo Verde, que descubriu no momento en que chegou ao Instituto Perdouro.
A súa voz dá vida ao alfabeto braille en que están escritos os guións da súa autoría.



Helena Valle é unha Artista. Coñece as nosas melodías que ela mesma reinterpreta. Vive e anima a vivir a música. Como integrante do Proxecto Neo, xa ten no seu haber un premio O Galego na Onda, que se vén unir a outros premios conseguidos en certames literarios de poesía e narrativa. Os seus coñecementos das linguas inglesa, francesa e castelá, asentados sobre a base da galega, fan que represente outro símbolo Modelo Burela (o que vai da nosa terra para o mundo).

17/01/16

Manolo Maseda: o noso director

Texto tomado de: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/carballo/2016/01/17/cos-pes-na-terra-corazon-mar/0003_201601C17C12991.htm

(Xornal La Voz de Galicia. Edición de Carballo-Bergantiños-Costa da Morte. 17/01/2016)

Cos pés na terra... e o corazón no mar!

O director do instituto de Baio escribe o conto do zapato que foi «sapato» e que empezou en Sardiñeiro
17 de enero de 2016. Actualizado a las 05:00 h. 0
AMPLIAR IMAGEN
Manolo Maseda, na carballeira de Baio co seu acordeón -instrumento que aprendeu a tocar co seu pai- e un zoco feito a man.
6
0
0
0
Pedíronme esta semana que vos escribira un artigo de 3.500 caracteres. Curiosamente, nos últimos anos, son as nosas fillas as que me piden que lles conte «un conto da miña cabeza», unha pequena brincadeira que temos. Consiste en que elas me agasallen con tres palabras e eu llas devolva en forma dunha pequena historia, antes de que chegue Pedro Chosco.
Pois ben, neste caso vou ser eu, se mo permitides, o que aporte esas tres palabras para contarvos unha historia que podería chegar a ser conto, se non fose verdade, e que agardo non vos adormeza.
«Zapato, Serea e Acordeón», aquí están as tres palabras coas que vou tentar fiar a pequena historia da miña grande segunda vida na Costa da Morte.
Antes de nada, desculpade por non presentarme. Eu nacín no Norte deste marabilloso país. Tan ao Norte que se miramos ao lonxe dende a praia da Marosa, case podemos ver a costa de Irlanda, onde tantas veces teñen arribado os mariñeiros da miña vila, Burela,  para buscar solaz.
O salitre que nos criou seguramente foi un dos argumentos que serviron de engado para achegarme á Costa da Morte. Terra brava, de xente brava e vidas intensas como as da Mariña Luguesa. Os dous piares xeográficos, xunto con Compostela, da miña existencia.
Aínda que tamén teño outras teorías do magnetismo destas terras, que ben merecerían outro conto, o destino fixo que cando aprobei as oposicións de mestre de música, o primeiro colexio que escollín para traballar estivese en Sardiñeiro.
Aquí é onde aparece a primeira palabra do conto: «Zapato».
Xa o teño contado moitas veces ás amizades, pero para min foi unha reflexión e unha lección vital que nunca esquecerei. Ao chegar ao colexio, eu pensaba que ía ser o «mestre de música» e así foi? agás por uns pequenos matices. Sería o mestre de música, pero tamén titor dun grupo de 23 alumnos de 1º e 2º de primaria todos xuntos nunha aula, a quen tiña que ensinar a ler e escribir nas clases de lingua, a coñecer o mundo en xeral e a pintar de cores a vida.
Todo ía máis ou menos ben até que un día chegamos á letra Z e debuxei todo cheio co xiz no encerado un enorme zapato. Pensei para min que xa tiñamos un reto superado, posto que remataramos o abecedario dun xeito exitoso e divertido, mais un pequeno neno loiro de primeiro chamado Santi dixo enerxicamente con cara de mofa: «Iso non é un zapato profe é un sapato!».
Foi aquí onde comecei a entender que o ensino é unha marabillosa autoestrada de sentimentos na que o profesorado temos moito que aprender do alumnado. Evidentemente, díxenlle a Santi que tiña razón? aínda que posteriormente tamén matizamos a opción escrita tal e como viña no currículum. Viva o seseo e a gheada e vivan os Santis do mundo por dicir o que pensan con liberdade! Unha vez cos pés na terra, e con sapatos novos, esa mesma tarde dando un paseo pola praia do Mar de Fóra, atopei unha marabillosa serea que me quixo levar con ela á fin do mundo para escoitar a «vaca aerofáxica» do Semáforo. Cos seus cantos e contos fíxome namorar máis ainda destas terras salgadas, e obviamente dela, nesta viaxe vital de complicidade. Unha das súas historias falaba do naufraxio do Palermonestas costas, cargado de «acordeóns», e a súa tristura por non ter cantado máis forte para axudar á tripulación do barco naquela tráxica noite de harmonías en modo menor afogadas contra as rochas.
Desde aquel día, sempre me pide que a acompañe polos camiños do vento tocando «música feliz» con este marabilloso instrumento. Este abrelatas de emocións portátil herdado do meu pai, fíxome e faime pasar momentos realmente únicos, rodeado de persoas extraordinarias que gozan da música e da amizade en estado puro.
Xa para rematar esta pequena historia de tres palabras, permitídeme compartir unha palabra máis de aguinaldo. Un agasallo patrimonial que aprendín este ano dunha muller de Borneiro cando íamos na busca de regueifeir@s para convidalos ao instituto de Baio, no que traballo na actualidade. Resume á perfección o que representa esta segunda patria para min. «Sera», que segundo ela é o xenio, ansias ou as ganas das persoas por vivir de xeito enérxico a vida. Pois iso, viva o mundo e seguimos komunikando polos camiños do vento!!!
Quen é. Manolo Maseda Deán ten 40 anos. Naceu en Burela, no norte de Lugo. Leva de director en Baio catro anos. Antes estivo en centros de Santiago. Fixo primeiro Maxisterio musical, e logo licenciouse en Musicoloxía na Universidade de Salamanca, ademais do seu título no Conservatorio. O seu instrumento é o acordeón, e o seu mestre foi o seu pai.
«O salitre que nos criou seguramente serviu de engado para achegarme á Costa da Morte»

TEMAS RELACIONADOS